Η ΜΑΝΑ-ΠΕΡΛ ΜΠΑΚ

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Η Μάνα της Πέρλ Μπάκ δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1933 και  περιγράφει την καθημερινότητα μιας μητέρας που με την αδιάκοπη εργασία της και την αφοσίωση της προσπαθεί να συντηρήσει την φτωχική αγροτική της οικογένεια. Η πλοκή του βιβλίου διαδραματίζεται στην Κίνα του 20ού αιώνα και μέσα σε μια τυπική οικογένεια της αγροτικής Κίνας που είναι είναι πατριαρχικά διαρθρωμένη.

Η Μπακ γράφει με ύφος απλό αλλά ταυτόχρονα έντονα περιγραφικό και συνθέτει το κείμενο με εικόνες από την καθημερινότητα των φτωχών αγροτών της Κίνας εκείνης της εποχής. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται στο μυθιστόρημα προσδίδει μια ζωντάνια στο έργο και μεταφέρει τον αναγνώστη στην οικογένεια της Μάνας και στην χρονική περίοδο που εκείνη ζει. Στο βιβλίο η Μπακ δεν μας αποκαλύπτει το όνομα της ηρωίδας και την αποκαλεί σε όλη την έκταση του βιβλίου "Μάνα" θέλοντας έτσι να πετύχει την ταύτιση του αναγνώστη με εκείνη και να την αναγάγει σε κάθε μητρική φιγούρα που με αυτοθυσία και βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό της, μεγαλώνει τα παιδιά της. Έτσι μεσώ αυτής της τεχνικής ο αναγνώστης νοιώθει την προσπάθεια που καταβάλει η Μάνα να τα βγάλει πέρα πάρα τις αντιξοότητες και την ζεστασιά που αποπνέει η ψυχή της ακόμα και στην ύστατη στιγμή, κατά την οποία όλα όσα γνώρισε καταρρέουν. Το βιβλίο αποτελεί ύμνο στην μητρική φύση της γυναίκας και στην δύναμη της θέλησης με την βοήθεια της οποίας μπορεί να πραγματαποιήσει τα πάντα. Η Μάνα αποτελεί τραγική φιγούρα και παρουσιάζεται με μεγάλη εσωτερική ευαισθησία  απέναντι στα παιδιά της παρόλο που θελεί να πιστεύουν οι γύρω της ότι είναι άτροτη. Παράλληλα  με την εξέλιξη της πλοκής μαθαίνουμε τα έθιμα και τις δεισιδαιμονίες της Κινέζικης κοινωνίας και γνωρίζουμε την κουλτούρα της αγροτικής τάξης της Κίνας. 

Αγαπημένα σημεία στο κείμενο

• " Έτσι λοιπόν καθάρισε την καρδιά της. Μα πώς μπορει να ζήσει κανείς με μια καρδιά άδεια; "
• " Όλα τα δάκρυα που φοβόταν να χύσει μη τύχει και την ακούσει κανένα απ' τα παιδιά της ή καμιά γειτόνισσα, τώρα μπορούσε να τ' αφήσει να τρέξουν και δεν υπήρχε λόγος να ξέρει κανένας πόσες ήταν οι θλίψεις που την κάνανε να κλαίει"
• " Όμως πιο βαρύς κι απ' τον άνεμο, πιο πικρός ήταν τώρα ο φόβος της μάνας πως το δικό της κρίμα είχε ξεσπάσει πάνω στο παιδί της "